سال ۲۰۲۰ میلادی، سال وداع ابدی با جمعی از آخرین بازماندگان هنر، طراحی و معماری دورانِ درخشان ایتالیایِ پس از جنگ بود.
ویتوریو گِرگوتی، اِنریکو آستوری، ناندا ویگو، چینی بوئری و در روزهای پیش از انتشار این شماره‌ی مجله، غول طراحی ایتالیایی؛ انزو ماری و همسرش لیا ورجین.
میراث انزو ماری در مقام یکی از اصلی‌ترین فیگورهایی که دنیای طراحی را پس از سرخوردگی‌های حاصل از جنگ و فروپاشی همه‌ی نهادهای پیشین، هویت و اعتباری تازه بخشیدند، نه صرفاً با بررسی آثارش – که مرزهای زمان را در هم شکسته‌اند – و چه بسا بهتر از طریق تجربه‌ی زیستی یگانه، روایت مردی مبارز و سازش‌ناپذیر در دوره‌ی اضمحلال تمام‌عیار نظام‌های ارزشی و معیارهای انسانی‌ست.
جایگاه ماری، امروز نه فقط در جهان طراحی که در مقیاسی وسیع‌تر، در هنر ایتالیا، در کنار یگانگی‌اش، با خوانشی شخصی از مارکسیسم گره خورده است.
ماری همراه با اِتوره سوتساس، ویکو ماجیستِرتی، چینی بوئری، آندره برانزی و آکیله کاستیلیونی رهبران نسل طراحی پس از جنگ در ایتالیا بودند؛
در این میان، ماری از همه افراطی‌تر بود؛ عمیقاً می‌خواست که از شر ایده‌های ناشی از تجارت، صنعت و تبلیغات که طراحی را به سیطره‌ی خود درآورده بودند، رهایی یابد…
ادامه‌ی این جستار را در شماره‌ی ششم طراحان ایده بخوانید…