جلسه‌ی اول از دوره‌ی یکمِ «رهیافت‌هایی در بابِ دیزاین» با موضوع «پایان جنگ؛ یک مبداء زمانی» برگزار شد.
در نخستین جلسه‌ی این دوره به ریشه‌شناسی «دیزاین» پرداختیم؛
محمدرضا موحدی تلاش کرد تا در یک خوانشِ تاریخی و با تمرکز بر سیر دگردیسیِ «استدلال دیزاین» در طول تاریخ، تصویر کلی‌تری از آن ارائه دهد.
در ادامه مبانی و استدلال‌های در نظر گرفته‌شده برای انتخاب پایانِ جنگِ جهانیِ دوم به‌عنوان یک مبداء زمانی در پرداختن به سوژه‌‌های مرتبط با دیزاین تشریح شد تا مقدمات لازم برای بحث در جلسات آتی فراهم شود.
دیزاین به معنای واقعی کلمه، یادآوری تصرف یک گذشته، در یک حالت نامعین و در زمانی نامشخص است.
دیزاین به جای نشان دادن یک مسیر عملیِ خاص برای انجام یک کار، فرآیندی مبهم و نامشخص از پیدایش، ظهور یا شکل‌گیری چیزی‌ست که باید اجرا شود؛ اما اغلب نقطه‌ی شروع و منشأ این فرآیند نامطمئن است.
دیزاین، از زمان‌های قدیم، زبانِ انتخابی برای انتقال یک ایده یا حتی بهتر از آن، یک طرح بوده است.
در واقع، آنچه در ماهیتِ کلمه‌ی «دیزاین» نهفته است، دقیقن شهودی‌ست که هدف آن، حل مشکل خاصی از زندگی مادی‌ست…
نخستین جلسه‌ی دوره‌ی یکم رهیافت‌هایی در بابِ دیزاین با عنوان «پایان جنگ؛ یک مبدأ زمانی» در روز پنجشنبه، سی‌اُم شهریورماه ۱۴۰۲ در «پس‌توی خانه‌ی طراحان ایده» توسط «محمدرضا موحدی» با حضور تعدادی از دانشجویان، استادان و علاقمندان به حوزه‌ی دیزاین برگزار شد.
